Cengiz Aytmatov’un bu kitabını uzun zamandır merak ediyordum. Çünkü eski bir hocam sürekli olarak “Beyaz Gemi’yi okudunuz mu?” diye soruyordu herkese. Sonra da hiç açıklama yapmadan gözlerinin içi parlayarak “Mutlaka okuyun!” diyordu. — Normal şartlar altında bu yazıya Pazartesi başlamayı düşünüyordum. En kötü ihtimalle Salı’ya kalır diye planlamıştım. Gelin görün ki neredeyse hafta bitecek ve ben hâlâ bir cümle yazamamışım. En zor olan zaten o ilk cümledir her zaman. Biraz hocamdan bahsederim, ne kadar neşeli, hayat dolu, insana yaşama sevinci veren biri olduğundan…

Hemingway okumayalı uzun zaman olmuştu. Bu kitapla karşılaşmamsa iki şekilde oldu: “Önce yavaş yavaş, sonra birdenbire.” — Hayatta bazen bir simülasyondaymış gibi hissediyorum. Belli belirsiz işaretler, küçük ipuçları ve bu kadarı da olmaz diyebileceğim denk gelişler. Eski yazarlık sınıfındaki bir arkadaşım durup dururken “Hemingway sever misin?” diye sormuştu. Sevmemek ne haddime, tabii ki “Çok severim” demiştim hemen. Çanlar Kimin İçin Çalıyor’u okumuştum ama İhtiyar Adam ve Deniz’i…

Umberto Eco’nun daha önce hangi kitaplarını okumuştum diye düşündüm bir süre. Sonra onun da başlamaya korktuğum yazarlardan biri olduğunu fark ettim. Tıpkı Saramago, Marquez ve Proust gibi… — Az önce yaklaşık 10 dakika kadar başlamaya korktuğum yazarlar listemi düşündüm. Ekleyebileceğim diğer isimleri falan. Acaba yazsam mı diye de karar veremedim. Her şeyi böyle yazmak iyi değil gibi geliyor bazen. Üstelik bu yazarları okuyabilecekken kalkıp kendim yazmaya çalışıyorum. Tamamen bir zaman kaybı gibi geldiği de oluyor bazen. Her zaman…

Erol Toy nasıl böyle bir kitap yazmış, yazabilmiş ve bu kitap neden bu kadar az biliniyor? Bunlar kitabı bitirdikten sonra aklıma gelen ilk sorular olmuştu. Maalesef cevapları hâlâ bilmiyorum. — Öncelikle kitap hakkında en çok merak edilen şeyi baştan yazmak istiyorum çünkü bu bilgi kitabın ilk sayfasında yazarın özgeçmişinde yer alıyor. Ben de aynı yolu izlemek istiyorum: Kitabın ilk basımı 1974 yılında yapılmış ve Vehbi Koç’un yaşam öyküsünün anlatıldığı iddia ediliyor. Merak etmeyin, biyografi tarzında yazılmış bir kitap değil. Ama…

Matt Haig’in “Zamanı Durdurmanın Yolları” kitabını sırf adı yüzünden merak edip açıp bakmıştım bir kütüphanede. İlk fırsatta onu da okumak istiyorum ama önce bu kitapla başlamak daha uygun olur gibi hissettim zira hakkında okuyacağım yazılar birikmişti. — İnsan neden en çok kendi hatalarından ders alır? Zor tuttum kendimi sadece yazmamak için. Yani bazen bana öyle geliyor ki sırf kendi hatalarımızdan bir şeyler öğrenebiliyoruz. Aldığımız öğütler, okuduğumuz kitaplar, seyrettiğimiz diziler hep boşa mı gidiyor yoksa?

Mustafa Kutlu’nun 224 sayfalık bu kitabında hiç ummadığım bilgilerle karşılaştım. Tarihi roman denilebilir mi bilmiyorum ama böyle kitapları okumayı seviyorum. — Kuşları da çok severim ben zaten ve Andrey Gulivanov’un bu fotoğrafında sanırım bir tarla kuşu yer alıyor. En azından aratılınca o çıkıyor. Severim deyince sanki hakimmişim gibi oldu türlerine ama maalesef o konuda çok bilgim yok. Benim sevdiğim şey daha çok uçabilmeleri galiba.

Rasim Özdenören ve daha önce okumadığım 17 kısa hikâye, bu kitaba başlamam için yeterli bir sebepti benim için. Yine kafam çok karıştı, aralarda durdum düşündüm ama şimdi gördüm ki pek not almamışım okurken. — Hışırtı diye aratınca sincap fotoğrafları çıktı Unsplash’ta. Yine İngilizcenin azizliğine uğradım sanırım çünkü hışırtı deyince benim aklıma daha çok Kati Hoehl’un bu fotoğrafındaki gibi bir manzara geliyor. Kitapla pek alakası yok tabii bunların ama bir kapak seçmek zorundayız ya hani, bir de bu ilgisiz açılışlarım klasikleşti artık. Her seferinde kitapla…

Sait Faik Abasıyanık’ın bu hikâyesini dinlemiştim daha önce. O yüzden bu kitabı bugüne kadar okumamıştım. Birbirinden güzel kısa hikâyelerden oluştuğunu söylememe gerek yok sanırım. — Yaklaşık bir sene önce Dülger Balığının Ölümü hikâyesiyle başlamıştım Sait Faik okumaya. Tüneldeki Çocuk da aynı şekilde benim için önemli bir yere sahip çünkü onu da önceden dinleme şansım olmuştu ve çok etkilenmiştim. Buna rağmen bu zamana kadar bu kitaba bir türlü başlayamamış olmam da sürekli olarak not aldığım yeni…

Ursula K. Le Guin’in çok merak ettiğim Mülksüzler kitabına başlamadan önce bu kısa kitabı okumak iyi bir fikir gibi geldi ve böylece yazarın kalemiyle tanıştım. — Sadece 94 sayfa olan bu kitabın oldukça eski bir baskısını buldum ve sararmış sayfaların içinde birçok yerin altı çiziliydi. Ama kitabın kenarlarına hiç not alınmamıştı. Bu dikkatimi çekti çünkü ben de eskiden kitapların bazı yerlerinin altını çizerdim ama bazı yerlerde de kenarlara bir şeyler yazardım. Sonra dönüp onları okuyamazdım gerçi…