Sabahattin Ali’nin bu kısa hikâyesini okumuş muydunuz? Ben ilk defa geçen sene okumuş ve çok beğenmiştim. Geçen hafta dinledim ve çok daha fazla etkilendim. — Birkaç sayfa bazen ne kadar çok şey anlatabiliyor. Bu kısa hikâyeyi ilk okuduğumda bunu düşünmüştüm. Size de olur mu bilmiyorum ama bazen bir romanı bitirdiğinizde boşluğa düşmüş gibi hissederim ben. İyi ya da kötü diye tanımlayabileceğim bir şey değil bu ruh hali. Mutlu veya üzgün gibi de değil. Tarifi yapılamayacak…

Mustafa Kutlu’nun bu kitabını alırken daha önce okudum mu diye tereddüt ettim. İçinde kapı geçtiğine göre daha önce okumuş olmalıydım diye düşündüm. Ama ufak bir göz atınca yanıldığımı anladım. — Yıllar önce bir arkadaşımın tavsiyesiyle goodreads gibi bir siteye üye olmuştum ve bu site 1000kitap değildi. Çok daha basit bir arayüzü vardı. Kısaca hangi kitabı ne zaman okuduğunu kaydediyordun. Bunun yanında takip ettiğin insanların o an hangi kitabı okuduğunu ve okuma geçmişini görebiliyordun. Güzel bir fikirdi yani bence ama ben…

Peyami Safa’nın bu kitabını çok merak ediyordum. Zaten bana birden fazla kişi tarafından tavsiye edilmişti sürekli. Okurken özellikle kitabın sonlarına doğru adeta yalnız kaldım. — Depremden önce bitirdiğim son kitap bu olmuştu. Aradan o kadar uzun zaman geçmiş gibi geliyor ki şu an, o sakin günleri özlüyorum. Ayrıca bu kadar orijinal başlayan bu kitabı keşke hiç bitirmeseydim diye de düşünüyorum. Çünkü bitirince yine Memleket Hikâyeleri’ndeki gibi çileden çıktım. Kendimi yerine koyamayacağım hiçbir karakter kalmamasıyla yalnız…

Orhan Pamuk tehlikeli bir işe soyunmuş ve novella diyebileceğimiz bir kısa roman yazmaya karar vermiş. Beğenenler çok beğenmiş, beğenmeyen ağır eleştirmiş. Ben iki uçta da değilim. — Bu benim okuduğum ikinci Orhan Pamuk kitabıydı. İlkini de hiç unutmam: Yeni Hayat. Hani “Bir gün bir kitap okudum ve bütün hayatım değişti.” diye başlayan meşhur kitabı var ya, o. Maalesef unutamama sebebim beğenmemden dolayı değil, yaşadığım hayal kırıklığı yüzünden. Çünkü o cümleden sonra çok daha güzel bir kitap beklemiştim…

Geçen hafta bir masal yazmaya çalıştım. Yazmanın en güzel tarafı da bu. İsterseniz bir masal bile yazabilirsiniz. Aslında bu konunun büyük bir cahili olduğum için bu tarz bir hikâye yazmayı hep hayal ediyordum ama nasıl yapabileceğimden emin değildim. Sanırım aradığım tür masalmış. — Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar insanların henüz keşfetmediği, balta girmemiş kocaman bir orman varmış. Yeşilin her tonunun bulunduğu bu ormanda herkesin her işine karışan yavru bir aslan yaşarmış. Aynı zamanda oldukça yetenekliymiş ama kötü bir özelliği varmış. Çok sabırsızmış. …

Okumayı sürekli olarak ertelediğim bir Stefan Zweig novellası olan bu eseri geçen hafta okudum, dinledim ve sizlere alıntılar hazırladım. Bunları yazana kadar bu kadar çok olduğunu bilmiyordum. Yine klasik Zweig vakası yani. — Bu tarz edebi değerinden emin olduğum kitapları okumak için bazı şeyleri bekliyorum ben. Ya birileri önerecek ya bir yerde ısrarla karşıma çıkacak ya da hakkında okumak için sakladığım yazılar birikecek gibi bazı kriterlerim var. Bir de tehlikeli bu kitaplar aslında. Elinize aldığınız gibi bitirebiliyorsunuz belki ama etkisinden uzun süre çıkamama…

Latife Tekin’den okuduğum ilk kitap bu oldu. Adını çok duymuştum daha önce ama hiç beklediğim gibi bir kitap çıkmadı. Şaşkınlıkla bitirdim diyebilirim. — Yazmak çok değişik bir süreç. Sadece içten gelen bir şey değil. Burada yazmak mesela, şu fotoğraf koyma zorunluluğu. Kitabın resmini çekmeye üşenmem. Acaba aklımdaki yazıya uygun bir başlık bulabilecek miyim diye düşünmem yetmezmiş gibi bir de buna kafa patlatıyorum. Halbuki ben yazmayı seviyorum sadece. Aklımdan geçenleri kelimelere dökmeyi. O halde…

Bu kısa hikâyeyi Nihal Atsız’ın yazdığını bilmeden okumuştum önce. Başıma bir iş gelmeyecekse, beğendim diyebilirim. — Geçen haftaların birinde işleyeceğimiz okuma parçasıydı bu 8 sayfalık kısa hikâye. Okuyun ve üzerine konuşalım gibisinden bir şey söylenmişti. Telefondan okumak zorunda kaldım, küçük küçük yazıları. Tam olarak sekiz sayfa sürüyor mu emin değilim. Çünkü üzerine çok özenilmemiş, yarım yamalak çekilmiş 8 farklı fotoğraf üzerinden okudum başta. Acaba kim yazmış…

Aylar olmuştu Rasim Özdenören okumayalı. Biraz da bunu bilmekten olacak ayaklarım kendiliğinden onun kitaplarının olduğunu bölmeye gitti geçen hafta. Deneme olduğunu bile bilmeden aldım bu kitabı. — Bu sıralar bölümler halinde yazılan kitaplara olan sempatim ayrı bir arttı diyebilirim. Daha önce gözümde hep büyüttüğüm roman yazma fikrini bile böyle bölümlere ayırınca sanki olabilirmiş gibi hissettiğim için artık dikkat ediyorum kitapların bölümlerine. Ama 152 sayfalık bu kitap sandığım gibi kısa hikâyelerden değil, düşündüren denemelerden oluşuyor.